Zamykam oczy,
Strzelają zapałki,
Spokojnie
Zamykam oczy,
Kwarantanna
Doznań cielesnych
Od
Doznań zmysłowych.
Zaciskam powieki.
Biała mgła przed oczyma,
Gęsto od uczuć w sercu,
Tłoczno w umyśle...
Kilka dreszczy
Podrzuca
Mym bezwładnym ciałem.
Magia zaczyna działać,
Okruchy drewna w oczach,
Rozpuszczają się czekoladowo.
Krew spływająca po policzkach
Rozmywa tusz łzoodporny.
Ze spokojnie zamkniętymi oczyma
Kontempluję,
Pragnąc by chwila ta trwała wiecznie...
Jak porcelanowa lalka,
Wykrzywiam swą twarz w nieszczerym uśmiechu,
Biegnę by nie ruszać się,
Śpieszę się po nią,
Po trupach do śmierci,
Za wszelką cenę
Chcę przeprowadzić eutanazję uczuć,
Zamknąć okno,
Zgasić świeczki,
Wypuścić kanarka,
Utopić rybki.
Ubrać białą suknię,
Dać świadectwo wyimaginowanej pruderii,
Która nigdy mną nie rządziła.
Jak porcelanowa lalka,
Utkwię wzrok w jednym punkcie,
Rozrzucę dokoła falbany i loki,
Pod rubinową pomadką zfioletowieją me usta,
Puder różany,
Zamaskuje śnieżny błękit
cery,Zasnę,
Jak lalka z porcelanowymi policzkami,
Z czarnym pamiętnikiem pod głową,
Zapełnionym szeptami suchych fiołków...